© Cees van de Ven

donderdag 23 april 2009
Amina Figarova Sextet


Amina Figarova is zonder twijfel één van de meest productieve jazzcomponisten en getalenteerde jazzpianisten van Europa. De in Azerbeidzjan geboren Nederlandse pianiste begon op heel jonge leeftijd met pianospelen en componeren. Met haar eigen band speelde ze op zowat alle toonaangevende internationale jazzevenementen.

In JazzCase treedt ze aan met haar sextet waarmee ze een hecht big geluid weet neer te zetten. Zowel in de uitgeschreven passages die ze alleen speelt als in haar improvisaties valt haar helder geluid en sterk melodisch gevoel op, waarbij haar klassieke scholing regelmatig op de voorgrond treedt.

Geen vernieuwingsdrang, maar Amina Figarova neemt je mee op een opvallend eigentijdse en veelzijdige jazzreis, geworteld in de jazztraditie.


Amina Figarova (piano), Bart Platteau (fluit), Nico Schepers of Ernie Hammes (trompet), Kurt Van Herck (tenorsax), Jeroen Vierdag (bas), Chris ‘Buckshot’ Strik (drums).

Aaneenschakeling van hoogtepunten bij Amina Figarova Sextet

Net terug van een succesvolle tournee door de Verenigde Staten was het concert van Amina Figarova en haar sextet in Dommelhof het eerste sinds hun terugkeer op het vasteland. We kregen dan ook een perfect gerodeerde band te horen met maximaal op elkaar ingespeelde en afgestemde muzikanten die er duidelijk zin in hadden.

Hoewel Amina Figarova een uitgebreide discografie achter haar naam heeft staan, werd enkel werk van 'Above The Clouds' gebracht, haar meest recente cd uit 2008. Een compact concert, waarbij er constant op een hoog niveau gemusiceerd werd met een aaneenschakeling van hoogtepunten.

Eén voor één passeerden de nummers van 'Above The Clouds' de revue, zij het in een andere volgorde, beginnende met het swingende 'A Dance', het openingsnummer van de cd. De klankkleur van dit uptempo nummer wordt bepaald door het mooie samenspel van Nico Schepers op trompet en Bart Platteau op dwarsfluit, voortgestuwd door het vingervlugge pianospel van Amina Figarova. Rustig en lyrisch werd het met de wondermooie ballad 'Above The Clouds'. Een compositie die melodieus, speels en lichtvoetig aandoet en vlot in het gehoor ligt. In Figarova's subtiele pianospel en de opbouw van het nummer zijn haar klassieke achtergrond duidelijk hoorbaar. De knappe harmonieën die ontstaan door het samenspel tussen de blazers geruggensteund door een sublieme ritmesectie, maken van dit nummer een pareltje.

'Ernie’s Song' is opgebouwd rond een stevige beat van de goed geoliede en strakke ritmesectie. Jeroen Vierdag op bas en Chris Strik op drums vormden de solide basis waar de blazers en Figarova voluit overheen konden gaan. Via het helse en bovenal jazzy 'Sharp Corners' ging het naar 'Chicago Split', handelend over een 'goede' scheiding. Een nummer met een hechte sound, wijds door het samenspel tussen dwarsfluit en bas. Een uitbundige drumpartij sloot het nummer en de korte maar krachtige eerste set af.

Met 'Nico’s Dream', een compositie van trompettist Nico Schepers, werd het tweede gedeelte van het concert aangevat. Melodieus en speels met een relaxte swing, ingehouden gespeeld, waarbij elke noot perfect viel. Het Gershwin-achtige pianospel in 'Bedtime Story' en de breed uitwaaiende saxofoon gaf het nummer bigband-allure. Daarop volgde het subtiele 'Blue Wonder', met bluesy en tegelijk klassiek pianospel rondom een strak ritme, waarbij dwarsfluit en trompet virtuoos en naadloos in elkaar overvloeiden en Vierdag op bas schitterde. Het magistrale en epische 'River Of Mountains' - het verhaal van een Engelse reiziger die met een Hollandse boot naar China wilde varen maar via Ice Waters uiteindelijk in Amerika terecht kwam - zette uitbundig een punt achter het concert.

Op de binnenkant van de hoes van 'Above The Clouds' vertrouwt Figarova ons toe: "My mother always said to me: If you're not feeling well or you feel sad just play the piano or dance and you will feel so much better." Te oordelen aan de vele positieve reacties na afloop van het concert, waren niet enkel Figarova en haar sextet above the clouds, maar was ook het talrijk aanwezige publiek duidelijk in de wolken.

De kracht van de uit Azerbeidzjan afkomstige Figarova schuilt hem in de sterke en gesofisticeerde composities. Terecht wordt ze hier vergeleken met Herbie Hamcock en Wayne Shorter. Geen muziek die bol staat van vernieuwingen, maar die geworteld is in de jazztraditie en waarin duidelijk haar klassieke achtergrond doorklinkt. Mooie jazz, toegankelijk voor een breed publiek, zonder dat er toegevingen op kwaliteitsniveau worden gedaan. Muziek die overigens erg eigentijds, sierlijk en elegant klinkt in zijn veelzijdigheid.

De combinatie trompet-tenorsax-dwarsfluit aangevuld met inventief pianospel rond een strakke ritmesectie creëert een brede en solide sound, als van een bigband. Een geluid dat staat als een huis en waarbij elk akkoord, elke noot perfect valt. Het klinkt misschien als een torenhoog cliché, maar dit was een demonstratie van vakmanschap, wat een geweldig concert opleverde.

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.