© Cees van de Ven

donderdag 15 maart 2007
Bert Joris Quartet


Bert Joris mag zondermeer Belgisch belangrijkste jazztrompettist genoemd worden. Hij behoort al geruime tijd tot het selecte gezelschap van Vlaamse jazzmuzikanten dat niet alleen in eigen land maar ook daarbuiten op een brede erkenning kan rekenen. Bert Joris’ naam duikt tegenwoordig overal op: als solist in heel Europa, als lesgever aan de Swiss Jazz School in Bern en aan het Lemmensinstituut te Leuven.

Hij nam verschillende CD’s op met het Brussels Jazz Orchestra waaronder ‘The Music of Bert Joris’. Van recente datum is de live CD ‘Dangerous Liason’ met composities van zijn hand, uitgevoerd door het Brussels Jazz Orchestra bijgestaan door een symfonisch orkest in een bezetting van meer dan 100 musici. In Neerpelt speelt Bert Joris met zijn quartet met daarin zijn boezemvriend en muzikale partner de Italiaanse pianist Dado Moroni, die wordt gezien als een van de beste Europese jazzpianisten.

Kortom laat de gelegenheid om Bert Joris’ ’working band’ aan het werk te zien niet voorbij gaan!


Bert Joris, trompet/flügelhorn - Dado Moroni, piano - Philippe Aerts, contrabas - Joost van Schaik, drums

Bert Joris Quartet krijgt staande ovatie

Het gebeurt niet zo vaak dat je Bert Joris aan het werk ziet in een kleine formatie. Veel van zijn tijd gaat op aan het componeren en arrangeren, het meespelen met grote bands zoals het Brussel Jazz Orchestra, en het onderwijzen aan jonge jazzmusici. Daarom was het echt spannend uitkijken naar zijn concert bij JazzCase in Dommelhof.

Voor wie niet vertrouwd is met het werk van Joris; zijn stijl kan het best omschreven worden als moderne jazz met veelal eigen composities, die geworteld zijn in bebop, cool jazz en post-bebop. Het was opvallend hoe groot de appreciatie was van het aanwezige publiek, dat vol bewondering genoot van de grote klasse van zijn kwartet.

Het werd een gevarieerd en uitgebalanceerd concert met contrasterende momenten in medium en up-tempo's, afgewisseld met lyrische ballads met een warme bluesy benadering en veel ruimte voor interactie. Het kwartet bracht mooie composities met gestructureerde improvisaties, waarin Joris in bescheidenheid de technische beheersing van zijn instrument demonstreerde. Naast Bert Joris met zijn fraaie spel schitterde ook de veelzijdige Dado Moroni op piano. Zijn eigenzinnige pianospel is vol Italiaans temperament en stevig geworteld in de traditie. En men kon rekenen op de krachtige ritmesectie met een attente, interactieve Joost van Schaik op drums en Philippe Aerts op contrabas.

Na een voor mijn gevoel aarzelende start met 'King Kombo' was het bij 'Magone' meteen raak. Deze ingetogen en lyrische ballad, opgebouwd rond een mooie melodielijn en met een kwetsbare Joris op trompet, bracht me in een meditatieve stemming. Het lang uitgesponnen 'Magic Box', met een intimistische Moroni op piano, werd in een bizar harmonisch perspectief gebracht en brak resoluut met de eerder opgeroepen sfeer. 'It Is My Time' werd dan weer lazy en smooth gespeeld, met veel gevoel voor blues en met uiterst sensibel blaaswerk en pianospel. Topklasse! Met het up-tempo 'Mr. Dodo', opgedragen aan de pianist die zich hier uitbundig toonde, werd de eerste set afgesloten.

Na deze overrompelende eerste set wilde het publiek deze mooie momenten vasthouden en mee naar huis nemen. Tijdens de pauze gingen de cd's van Joris dan ook vlotjes van de hand. De tweede set opende met het aan zijn jonge kat opgedragen 'Triple', waarbij je met gesloten ogen en enig gevoel voor verbeelding het lichtvoetige getrippel van een jonge kat voor je zag. Het was genieten bij het weemoedige en sfeervolle 'Connections' met warmbloedig spel van Aerts, en Moroni die aanvankelijk met spaarzame akkoorden de melodie duidde, maar later breed uitpakte. Joris wist hier de geest van Miles tot leven te brengen.

In 'The Duck And The Dutches' ging Moroni voluit. Hij vermengde in deze compositie van zijn hand vermakelijk de typische speelstijl van Monk en Mingus. Na het sfeervolle, filmische en breed uitgesponnen 'Anna' werd het concert afgesloten met het gedreven en virtuoze 'Oleo', met straight pianospel en een geslaagde drumsolo van Van Schaik. "Negen op tien", mompelde mijn buurman enthousiast, alsof hij jureerde in een concours, en het publiek beaamde dit met een staande ovatie. Dit was zonder twijfel een mooi concert, met zowel oud als nieuw werk van Bert Joris. Het wordt dus nu al uitkijken naar zijn nieuwe cd met dit kwartet, die in het najaar uitkomt op het Dreyfus-label.

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.