© Cees van de Ven

donderdag 21 januari 2010
Michael Moore's Fragile


Met ‘Fragile’ heeft Michael Moore toch wel een opmerkelijke band samengesteld met daarin pianist Harmen Fraanje, bassist Clemens van der Veen en Michael Vatcher op drums.

Michael Moore is geen onbekende in JazzCase, vorig seizoen was hij al te gast in Dommelhof met het onvergetelijke Frank van Bommel Quintet. Hij behoort, samen met zijn andere bandleden, tot dat handjevol jazzmusici waarvan je nooit genoeg kan krijgen en die nooit teleurstellen. Geboren in Arcata (Californië, USA) is Michael Moore al sinds 1978 geworteld in Nederland.

Hoewel hij excellent is in zowat alle gezelschappen waarin hij musiceert, zegt hij zelf van dit kwartet dat het de beste bezetting is om zijn eigen geluid over te brengen. Een geluid dat melodieus en fijnzinnig is, superzoet zonder sentimenteel te zijn maar bovenal van een ontwapenende schoonheid getuigt.


Michael Moore (klarinet), Harmen Fraanje (piano), Clemens van der Veen (bas), Michael Vatcher (drums).

Bij Fragile dekt de vlag de lading

Michael Moore was ook vorig seizoen op het JazzCase-podium in Dommelhof aan het werk te zien, samen met het onvergetelijke Frank van Bommel Quintet. Geboren in Arcata (Californië, VS) is deze rietblazer al sinds 1978 geworteld in Nederland, waar hij zich thuis voelt in de vrije Nederlandse jazzscene en zich omringt met gelijkgestemden.

Hij trad ditmaal aan met Fragile, een opmerkelijk kwartet met klasbak Michael Vatcher op drums, pianist Harmen Fraanje en bassist Clemens Van der Feen. Een kwartet waarvan Moore zelf zegt dat het de beste bezetting is om zijn eigen geluid over te brengen. Een passendere naam voor dit project had hij overigens niet kunnen bedenken, want met 'Fragile' dekt de vlag de lading volkomen: muziek die intens, puur, kwetsbaar en van een ontwapenende schoonheid is, maar die bovenal fragiel is.

Fragile staat ook voor een melodieus en fijnzinnig geluid met respect voor de grote jazzmeesters, maar evengoed herken je invloeden uit de kamermuziek en soms een vleugje popmuziek. Moore bewerkte zelfs een aantal Dylan-songs. In Neerpelt werd een goed gedoseerde afwisseling gebracht van traditionele met meer avontuurlijkere stukken, maar altijd geschraagd rondom speelse en frisse melodielijnen.

Voorzichtig en aarzelend werd met 'So Proper' subtiel maar ook ritmisch het concert geopend. Een vrolijk nummer, waarin contrabassist Clemens van der Feen uitgebreid ruimte kreeg om te soleren. Er stond behoorlijk wat nieuw werk op de setlist, waarvan een aantal nummers nog zonder titel waren zoals 'Untiteld', waarin Moore bijzonder ingehouden en gevoelig op klarinet musiceerde, begeleid door spaarzame piano-aanslagen van Fraanje en de al even spaarzame basplukken van Van der Feen, wat zorgde voor een zuivere en ijle sfeer die erg filmisch aandeed.

Van de cd 'Fragile' werd enkel 'The Troubadors' gebracht, een uitbundig en uptempo nummer met een opmerkelijke drumsolo van Vatcher, maar met ook sterke bijdragen van Fraanje op piano en Van der Feen op bas. Het schijnbaar lichtvoetige 'Funk Ding' met Moore's lyrische sax, klonk opgewekt en ritmisch, en wisselede van ingetogen tot uitbundig met soms een stevige beat. Het leuke pianospel en de hoekige drumsolo van Vatcher kleurden dit nummer.

Minder traditioneel en zelfs bizar qua structuur was 'Seven', met Vatcher - drummend met de vlakke hand en een drumstick daarbij zoekend - die de spanning opbouwde met een sterk en strak ritme. Of het freejazzy 'Fence', waarbij Van der Feen en Vatcher het ritme aangaven en Moore op sax voluit ging, maar ook samen met hen uitgebreid improviseerde en een heftig tempo opbouwde.

Heerlijk en wonderbaarlijke is het om een uitzinnige Vatcher aan het werk te horen, zoals bijvoorbeeld in het luchtige 'Lusty Bike' met een speelse Moore op klarinet.
Michael Moore tekende voor het merendeel der composities, waarin de melodielijnen nooit veraf zijn en altijd om de hoek aanwezig blijven. Zijn ontspannen en speelse manier van musiceren is lyrisch en verfijnd.

Het vakmanschap van dit viertaal maakt dat er met een verbluffende vanzelfsprekendheid werd gemusiceerd. Zowel Moore als Vatcher zijn doorwinterde muzikanten die ook het avontuur niet schuwen. Vooral in de improvisaties toont Vatcher duidelijk zijn out of the box manier van drummen, verrassend en inventief. Moore laat ook veel ruimte voor interactie en geeft daarbij de beide jongere muzikanten uitgebreid de gelegenheid om op de voorgrond te treden.

Een uiterst aangenaam concert dat bleef boeien en verrassen vanaf de eerste toon tot en met het slotakkoord. Het leverde een ademloos luistergenot op...

(Robert Kinable)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.