Kleurrijk klankenspectrum verheven tot kunst

Het Frank van Bommel Quintet telt met Michael Moore (altsax, klarinet), Tobias Delius (tenorsax, klarinet) en Martin van Duynhoven (slagwerk) maar liefst drie Boy Edgar Prijswinnaars in haar rangen. Samen met Frank van Bommel op piano en Arjen Gorter op bas staat dit gezelschap garant voor kwaliteit, vakmanschap en avontuur, waarbij uitgebreide improvisatie samengaat met melodieuze swing. In JazzCase bracht het kwintet voornamelijk werk van Van Bommel, afgewisseld met enkele composities van Dick Twardzik, een legendarische, maar op jonge leeftijd aan heroïne bezweken Amerikaanse pianist, die onder anderen speelde met Charlie Parker en Chet Baker. Het werd één van de meest boeiende en begeesterende concerten die ik de afgelopen tijd zag.

Met het uitbundige 'Thelonk', een hommage aan Monk, werden meteen de krijtlijnen aangegeven; avontuurlijk uitstappen, waarbij subtiel op de achtergrond Van Bommels piano de swing en de melodie aangaf. Daaromheen kregen afwisselend Moore en Delius voldoende ruimte om verregaand improviserend te soleren en om uiteindelijk telkens harmonisch terug te keren naar de basismelodie, weliswaar via een sterk ommetje van Gorter op bas. 'Joy’s Awakening' was lekker zacht swingend, relaxed, lazy, maar bovenal melodieus met het smooth saxgeluid van Delius overgenomen door Moore op klarinet en van Bommel op piano. Een eerste hoogtepunt van de avond.

Verder ging het met 'Strutting And Striding', free jazz met een dialoog tussen Gorter op bas en Delius op klarinet, minimalistische miniatuurtjes wevend tot het bijna muisstil werd... om dan te exploderen in een nerveus klankenspel. En wederom was het Van Bommels swingende pianospel dat een andere wending gaf aan het nummer en de solisten als het ware tot de orde riep en hen bij melodie terugbracht. Even nog ruimte voor een heerlijke saxsolo van Delius en een verfijnde bassolo van Gorter, om tenslotte samen gesloten te eindigen.

'The Fable Of Mabel' was opgebouwd rond een sterke beat en een herkenbare melodie, waarbij het verfijnde samenspel tussen Moore en Delius de weidsheid van hun klankenpalet aangaf. Tot de melodie ontspoorde en voorstuwend en hectisch werd, om na de drumsolo van Van Duynhoven de draad van de melodie weer op te nemen en het nummer in schoonheid af te ronden. Het eerste deel van het concert werd afgesloten met het wondermooie, meditatieve 'Minette' met Moore en Delius beiden ditmaal op klarinet en het subtiele pianospel van Van Bommel op de achtergrond. Een zalig ingetogen klarinet van Moore, fragiel, beheerst en bedachtzaam samenspelend. Een tweede hoogtepunt van de avond.

Na de pauze ging het verder met stevig swingende en freewheelende 'Omnithogale'. Hectische grotestadsmuziek waarbij behoorlijk wat druk op de ketel kwam te staan. De sobere ballad 'Maldron', een eerder traditioneel groovend nummer, dreef voornamelijk op de bas van Gorter en het sublieme pianospel van Van Bommel, waarbij de blazers een stapje terugzetten en zich discreet op de achtergrond hielden. Hectisch, luid  en overdonderend werd het met 'Life’s Party', waarbij uitgebreid ruimte ingebouwd was om te soleren en te improviseren rondom een Zuid-Afrikaanse melodie. Via Twardziks compositie 'A Crush For The Crab' ging het verder naar het chaotische 'Her Voice, Her Laughter', waar Van Bommel via de melodie telkens opnieuw de muzikanten dwong op adem te komen. Het concert werd afgesloten met 'Yellow Tango'.

Slotsom was een goed uitgebalanceerd concert met een evenwichtige mix, waarbij improvisatie hand in hand ging met melodieus swingende jazz. De sterke composities van Frank van Bommel - met een opmerkelijk fijn gevoel voor diepte, melodie en ritme - gecombineerd met het vakmanschap en het speelplezier van de muzikanten, zorgde voor een weids en kleurrijk klankenspectrum.

Met zoveel authenticiteit, credibiliteit en integriteit wordt jazz verheven tot en ware kunstvorm.

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van Cees van de Ven.