© Francesca Patella

De wonderlijke wereld van Kaja Draksler

Het Kaja Draksler Octet trad vorig jaar mei voor het eerst op in het Amsterdamse Bimhuis en viel toen reeds op door de bijzonder eigenzinnige kijk die bandleider, pianiste en componiste Kaja Draksler heeft op muziek. Muziek ja, want de term jazz is voor deze dame eenvoudigweg veel te beperkt. Draksler combineert haar jazz immers met groot gemak met hedendaags gecomponeerde muziek, folk, voorgedragen poëzie en theatrale elementen. Debet daaraan is de toch wel bijzondere samenstelling van deze groep, waarin de typische jazzinstrumentatie samenvalt met die van de wereld van het hedendaags gecomponeerd.

De twee blazers Ab Baars en Ada Rave bespelen zowel klarinet als saxofoon, drummer Onno Govaert heeft naast een drumstel ook de beschikking over pauken, een grote trom en een klokkenspel en er wordt gewerkt met twee zangeressen, klassiek geschoold. Optreden met een octet is echter allesbehalve eenvoudig en dus was het de afgelopen maanden stil. Daar bracht een residentie afgelopen week bij JazzCase in Neerpelt echter verandering in. Twee dagen kon het octet onbeperkt samenspelen en was er de gelegenheid om het corpus aan stukken, die ook gespeeld werden in mei van dit jaar, verder aan te scherpen. Het resulteerde allemaal in een concert waarvan de opnames volgend jaar maart verschijnen bij het Portugese kwaliteitslabel Clean Feed.

In de recensie naar aanleiding van het concert in het Bimhuis zijn een aantal nummers reeds uitvoerig besproken, dat hoeft dus niet opnieuw. Maar bij het teruglezen door ondergetekende vielen ook een paar omissies op. Zo kwam 'A Promise Is A Promise' op een tekst van de Griekse dichteres Adriana Minou niet aan bod. Minou schreef het stuk speciaal voor dit octet in tegenstelling tot de andere teksten die Draksler gebruikt en die gebaseerd zijn op bestaande gedichten. Het is een bijzonder leuke tekst, die vraagt om een ritmisch nummer. Dat krijgen we dan ook. Maar het leuke zit hem vooral in de samenzang tussen de twee zangeressen Björk Níelsdóttir en Laura Polence, die over elkaar heen buitelend de komische tekst zingen, met zinnen als : "I promise not to forget. I must remember not to forget." En hoe eindigt het? U raadt het vast al, juist: "I forget." Het zat erin. En weer valt die solo op van Baars in 'The Builder'. Buitenissig en gewoonweg pijnlijk in al zijn diepgang en intensiteit, klinkend als een gekooid dier. Maar bijzonder in dit stuk is ook het geluid van de rest van het octet, gedirigeerd door Draksler. Een soepele, vloeiende lijn, die het spel van Baars verder accentueert.

'Gledalec', op een gedicht van de Sloveense dichter Gregor Strniša, past binnen de wereld van de hedendaagse gecomponeerde muziek en toont als geen ander stuk de compositorische kwaliteiten van Draksler. Door het uitgebreide gebruik van het klassieke slagwerk, het spel van George Dumitríu op altviool en Lennart Heyndels op de bas, met strijkstok, maar bovenal door het inzetten van Níelsdóttir voor de zang. Fijnzinnig en intens zingt ze de tekst, als een klassieke sopraan, met haar warme, soepele stem. Betoverend mooi.

(Ben Taffijn)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.