© Cees van de Ven

Flinterdunne subtiliteit versus wervelende grootstedelijke jazzbeat

Voorjaar 2009 verbleef Octurn een week lang in Dommelhof om er aan haar '7 Eyes'-project te werken, een muziekstuk dat in datzelfde najaar op dubbel-cd werd uitgebracht. Drijvende krachten achter Octurn zijn saxofonist Bo Van der Werf en toetsenist Jozef Dumoulin. Begin januari waren beide muzikanten samen met zangeres Lynn Cassiers, bassist Dries Lahey en drummer Eric Thielemans opnieuw vijf dagen in Dommelhof te gast. Ditmaal met hun nieuwe groep Lidlboj. Er werd hard gewerkt aan nieuwe composities, die aan het einde van hun verblijf aan het publiek werden voorgesteld. 

Het resultaat was ruim twee uur vol veelkleurige en adembenemende soundscapes met een groep in vol creatieproces, zoekend en tastend om de dagverse composities in de juiste vorm te krijgen. Een concert als een experimentele zoektocht, waarbij met wisselend succes de begane jazzpaden werden verlaten. Als toeschouwer moest je wel in de juiste mood zijn en openstaan om je te laten meevoeren op Lildboj's onbestemde muzikale odyssee vol complexe muzikale structuren en ritmes. 

Het concert begon erg sfeervol en romantisch met Dumoulin op synthesizer en het ijle elektronisch vervormde stemgeluid van Lynn Cassiers in '09.10', maar botste al vlug op tegen het stevige en uitbundige ritme van Erik Thielemans op drums. Twee tegen elkaar opboksende stromingen, wat het nummer een bizarre en bevreemdende dynamiek gaf. In 'Whirlwind Of Love' werden we meegenomen in een enigmatische sferische soundscape met een kabbelende melodie vol elektronische effecten, wat me aan de experimentele beginjaren van Pink Floyd deed terugdenken. Uit deze elektronische chaos ontstond geleidelijk aan een stevig ritmische muzikale structuur, met een beat die naar popmuziek lonkte. Een erg toegankelijk nummer met Cassiers afstandelijk reciterend, maar met veel melancholie in haar stem. 

In 'How Deep' en 'Walk 3' was de ongestructureerde muziek duidelijk ondergeschikt aan de bizarre en voor mij inhoudsloze en nietszeggende tekstflarden, en fungeerde louter als achtergrond. Vreemd is dat wanneer ik op de inhoud van de teksten begon te letten, mijn voorhoofd verrimpelde en de betovering als sneeuw voor de zon wegsmolt bij deze new age-achtig aanvoelende recitaties. Heerlijk echter was '22.08', in aanvang een op en top jazzy nummer met een stevige beat, een strak ritme, een ongelooflijke Van der Werf op sax en Dumoulin meesterlijk op Fender Rhodes. Tot het onderbroken werd door bizarre elektronische geluiden, die steeds sterker in de melodie inbraken tot ze deze volledig overnamen en het geheel magistraal ontspoorde.

Subtiel dreigend op elektronica begon '09.01', met als achtergrond de altijd en overal aanwezige klanken van de grootstad. Een kosmisch geluid dat uitgroeide tot een overdonderende geluidsmuur, die wegebde en uitmondde in een mooie melodie, die ook op haar beurt in alle heftigheid losbarste. Met hier en daar een sterk geplaatste tekstflard. Meer toegankelijk vond ik het romantische en melodische 'Lidl By Lidl', uitgedrapeerd rond een ontspannen en rustig kabbelend ritme en ingenieuze Fender Rhodes-klanken. Met Lynn Cassiers ditmaal niet reciterend, maar subtiel zingend.

Daar waar bij Octurn de muzikale aanpak heel ruim en breed was, is deze bij Lidlboj uitgepuurd tot een gebalde synthese hiervan. Met deze groep laat Jozef Dumoulin in zijn avontuurlijke composities de hectische stadsklanken opbotsen tegen de mystiek aanvoelende teksten en de dromerige en breekbare stem van Lynn Cassiers. Dit contrast van de flinterdunne subtiliteit van de teksten tegen een wervelende grootstedelijke jazzbeat levert een bizarre dynamiek op, die de kracht van dit collectief vormt en de groep uniek maakt. 

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.