© Cees van de Ven

donderdag  21 oktober 2010
Nathalie Loriers Group


Dit nagelnieuwe project van pianiste Nathalie Loriers en trompettist Bert Joris vermengt op unieke wijze een jazzkwartet met een klassiek strijkkwartet. Dankzij de creatieve arrangementen van Bert Joris worden de composities van Nathalie Loriers nieuw leven ingeblazen.

Het was pas na haar klassieke muziekopleiding dat Nathalie Loriers zich toelegde op jazz. Zeer snel bouwde ze een stevige reputatie op in de Belgische jazzwereld. Ze behaalde reeds diverse prestigieuze prijzen in haar nog jonge muzikale carrière. Als pianiste in het Brussels Jazz Orchestra was Loriers al eerder te gast in JazzCase.

Het repertoire, met pure melodieuze lijnen, subtiele harmonieën en geraffineerde arrangementen, laat ook veel ruimte voor improvisatie in een evenwichtige en originele dialoog tussen de beide kwartetten. Het geheel wordt ondersteund door een stevig swingende ritmesectie, die wordt gevormd door Philippe Aerts en Jan de Haas.

Dit geslaagde en verrassende huwelijk van twee kwartetten van internationale faam zal zowel jazzfans als liefhebbers van klassieke muziek in vervoering brengen.


Bert Joris (trompet/bugel), Nathalie Loriers (piano), Philippe Aerts (contrabas), Jan de Haas (drums), Amy Merril (altviool), Stefan Willems (viool), Floris Uyeterhoeven (viool), Jan Sciffer (cello).

Klassiek, verfijnd en puntgaaf

Nathalie Loriers kennen we vooral als vaste pianiste van het Brussels Jazz Orchestra en van concerten met haar eigen trio en kwartet. 'Moments d’Eternité', haar recentste cd is de weerslag is van een samenwerkingsproject met trompettist, componist en arrangeur Bert Joris, waarbij op unieke wijze een jazzkwartet met een klassiek strijkkwartet wordt vermengd. Haar oude nummers werden door Joris van nieuwe arrangementen voorzien en nieuw leven ingeblazen. Het resultaat klinkt mooi en de cd werd zeer positief onthaald. Het was dan ook uitkijken wat de live-uitvoering ervan in JazzCase hier nog aan moois zou toevoegen.

Met 'Neige' werd ik vanaf het eerste moment opgenomen en meegezogen met de voortreffelijke en glasheldere trompetloops van Bert Joris, de spaarzame pianoaanslagen van Nathalie Loriers en de sterke ritmesectie met Philippe Aerts op contrabas en Jan de Haas op drums. De soli van bas, trompet en piano wisselden elkaar in een hels tempo af, tot de melodielijn na een korte adempauze door het strijkkwartet werd overgenomen. Het viertal wist een mooie spanningsboog op te bouwen, waarop de jazzmuzikanten terug op de melodie inhaakten. Precies als op de plaat, die ik net voor het concert nog even had beluisterd om in de stemming te komen.

Eerder klassiek dan jazz was het melancholische 'Moments d’Eternité' met een uiterst geconcentreerde en aanwezige Loriers op piano, vol overgave alsof het een meditatieoefening betrof en de eeuwigheid in het nummer verzonken zat. Meer jazzy was 'Danse Eternelle', met de sierlijke trompetwendingen en een subtiel samenspel tussen piano en bas. Met schaarse piano-aanslagen werd de essentie van de melodie neergezet, waaromheen zowel Loriers als Joris uitgebreid improviserend in alle bescheidenheid hun virtuositeit demonstreerden. De hommage aan de grootmeesters Coleman en Monk in 'Diner With Ornette And Thelonious' kreeg een free-jazzy aanpak.

Een mooie eerste set met als hoogtepunt het aan Loriers' ouders opgedragen 'Mémoire d’Ô', een wegdromerige ballade met zachte strijkers op de achtergrond en afwisselend het mooie pianospel en een sensibele Joris, warm en vol op de voorgrond.

Met de strijkers erbij klonk dit eerste deel vaak erg klassiek, extreem verfijnd en puntgaaf zoals de cd-registratie, zelfs zó perfect dat het soms dreigde saai te worden. Voor mij mag het vast af en toe wat grofkorreliger en smeuïger zijn en al eens uit de kom schieten. Ideaal voor in de cultuurhuizen, maar hoe zou deze academische jazzbenadering overkomen in een rokerige en rumoerige jazzkroeg?

In het tweede gedeelte van de avond was het wegdromen bij het wondermooie 'Amore', met een meesterlijke Joris op bugel in een compositie van zijn hand. 'Plus Près Des Etoilles' en 'Prélude To Paradise' - twee composities van Loriers waarvoor ze ook de arrangementen schreef - werden opgedragen aan de in 2008 overleden gitarist Pierre Van Dormael, die voor Nathalie Loriers en vele andere muzikanten van haar generatie een enorme inspiratiebron was. Hij stond onder andere aan de wieg van Aka Moon.

Een groots concert waarbij er constant op een hoog academisch niveau gemusiceerd werd met een waanzinnige perfectie en subtiliteit. De sterke en organisch vloeiende melodieën van Nathalie Loriers vormen de basis van deze voorts erg gestructureerde versmelting van jazz met klassieke muziek, stromingen waarin Loriers en Joris duidelijk geworteld zijn, waarbij ze ook voldoende ruimte laten voor improvisaties. Belgische wereldklasse.

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.