Carte blanche!

De Nederlandse altsaxofonist Paul van Kemenade, die 40 jaar professioneel muzikant is, streek in Neerpelt neer tussen concerten in China, Polen en Rusland. Deze avond zette JazzCase hem in de kijker met een dubbelprogramma.

In het eerste deel speelde hij met pianist Stevko Busch een aantal composities, waarmee zij samen verschillende richtingen insloegen, te beginnen met een bewerking van Russisch orthodox gezang van Glazunov, gevolgd door een lieflijk, zangerig stuk van de hand van Busch. Een lichte ruis sierde de klank van de sax, die samen met het fijngevoelig toucher van de pianist romantisch en tegelijk beheerst aandeed. Deze elegante aanpak werd gevolgd door een pittig en kleurrijk 'Bramen Plukken In De Bush', een gelegenheidsversie van een compositie opgedragen aan pianist Michiel Braam. Hier kregen we een wandeling langs plekken waar de bessen dik en andere waar ze dun waren, wat verderop leidde tot vermaak in jazz oude stijl.

In de twee volgende nummers werden de registers verder opengetrokken en dat ging een beetje ten koste van de coherentie in de eerste set, maar het publiek bleef geboeid, onder meer door geraffineerd klankenspel van mooie noten gecombineerd met metalige kleppen. Via pathos uit de Lage Landen met zijn tweeën en een versie van Zuid-Afrikaans kabbelen bij 'The Mountain' van Abdullah Ibrahim kwam een einde aan de reeks duetten. De eerste set rondden de muzikanten echt af met bassist Wiro Mahieu erbij. Met zijn expressieve stijl droeg hij bij aan een onverwacht dynamisch slot, waarbij ook het zuiver en juist fluiten van Busch opviel.

Two Horns And A Bass bracht ons na de pauze in een sfeer van berekende kamermuziek in professionele handen. Daarvoor kwam de inspiratie bij de opener weer uit Rusland. 'In A Russian Mood' zette Van Kemenade mooi unisono in met Angelo Verploegen op bugel. Vandaar ging het westwaarts met 'Cool Man Coleman', dat op geacademiseerde, maar leuke en knappe wijze ode bracht aan de harmolodics en de free met invloeden van folk van Ornette Coleman. In de schoonheid van het nummer 'Two Horns And A Bass' leek de bugel natte druppels op ribfluweel te laten vallen. 'Mex', voor de dochter van de saxofonist, volgde als een sierlijk en tegelijk strak wiegelied.

'Mind The Gap' speelde met timing, tellen van stilte en vrije geluiden. Daar kon de bassolo door de mimiek van Mahieu aan de Muppets doen denken, maar achtereenvolgens brachten de sax en de bugel de spanning weer in het gelid. Ook de tweede set eindigde in een toevoeging van een extra muzikant, ditmaal met de terugkeer van de pianist voor "same two horns, same bass - plus different piano". De pianotoetsen gingen, gewild, bijna uit de bocht, op flugel speelde Verploegen zijn fijnste solo van de avond en om te eindigen ging het andermaal langs Zuid-Afrika. Warm en licht, met haast dixielandachtige inslag rondden de muzikanten af.

(Danny De Bock)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.