Verfrissende en glasheldere subtiliteit

Gitarist Peter Hertmans is een veelgevraagd sessiemuzikant en ook vooral gekend van zijn jarenlange samenwerking met saxofonist Jeroen Van Herzeele en als vast lid van het Brussels Jazz Orchestra. Sinds de jaren negentig ging hij componeren en nam hij ook een aantal cd's op. Hoewel eerder een sideman dan wel een frontman, treedt hij ook af en toe voor het voetlicht met zijn eigen kwintet. Hij omringt zich hierbij met Steven Delannoye op sax, Nicola Andrioli op piano, Jos Machtel op bas en Marek Patrman op drums. Kortom, een kwintet vol met kleppers van muzikanten die elk op hun terrein de sporen verdienden.

Het concert in JazzCase Dommelhof werd geopend met 'Small World', een compositie van Delannoye, geopend. Een complex, free jazzy nummer met de saxofonist in een glansrol en met die mooie samenzang tussen sax en gitaar die kenmerkend was voor het hele concert. Een samenzang waarbij de melodielijn afwisselend door de muzikanten opgepikt, overgenomen en met improvisaties en interactie vervlochten werd: piano, gitaar, sax en bas tegen het eigenzinnige drumgeluid op de achtergrond van de Tsjech Marek Patrman. Van meet af aan werd duidelijk dat ook het warme melodieuze gitaargeluid van Hertmans het handelsmerk is van het kwintet.

Verder ging het met 'The One Step', een compositie van Hertmans en nummer van zijn gelijknamig album. Delannoye en Hertmans swingden mooi melodieus samen rond een stevige beat. Erg toegankelijk, ritmisch, fris en dartel. Er werd constant op zeer hoog niveau gemusiceerd.

Delannoyes 'One Chance' is rustig en subtiel wat de sax betreft, met Hertmans speels, lenig en frivool op gitaar. Maar ook met een opvallend subtiele bassolo van Jos Machtel: droog en beperkt tot de essentie, mooi in balans met het zachte gefluister en geritsel op drums en het heerlijke pianospel. Met een ontspannen vanzelfsprekendheid werden wonderlijke miniatuurtjes geweven.

Met 'Uptown' ging het er wat sneller aan toe. Hierin werd solerend en improviserend, lichtvoetig en speels gemusiceerd rond een aanstekelijk ritme. Memorabel ook de mooie piano-improvisatie van Andrioli en een improvisatie op gitaar die me aan Philippe Catherine deed denken, lichtend voorbeeld en leermeester van Hertmans. Later op de avond droeg de gitarist het mooie 'Merci Philippe' aan hem op.

Ook in de sensibele ballad 'Stretched Nude', gebaseerd op een naaktschilderij, was Catherine nooit ver weg. De subtiele melodie nam je gedachten en verbeelding moeiteloos mee naar dit naaktschilderij. Ruimte voor nieuw werk was er met 'Ronnie’s Room'. Ook hier weer dat prachtige samenvloeien van sax en gitaar, in een uptempo en swingend ritme, met Hertmans uitbundig zingend op gitaar.

Een warm concert met zeer melodieuze muziek, waarbij Peter Hermans soms wat te aarzelend op de voorgrond trad, al liet hij daardoor wel veel ruimte aan de andere bandleden. Ieder kreeg volop de gelegenheid om zijn improvisaties de vrije loop te laten en de melodielijnen verder uit te puren.
br>Laagdrempelige en toegankelijke Europese jazz, diepgeworteld in een Belgische traditie, beïnvloed door Philippe Catherine, terwijl ook heel ver op de achtergrond invloeden van Django Reinhardt doorschemerden.

(Robert Kinable)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.