© Wim Van Eesbeek

donderdag 10 maart 2022

PHILIP CATHERINE - Piano Trio

De Italiaanse pianist Nicola Andrioli werkt al meer dan tien jaar samen met Philip Catherine. Reeds op Philip's prachtige album "Coté Jardin" in 2012 speelt hij een belangrijke rol.  Ook zijn gave als componist is door de jaren heen tot uiting gekomen en Philip speelt inmiddels meerdere composities van Andrioli. 

Samen met oude vriend en bassist Bart De Nolf, o.a. bekend van zijn 17 jaar bij het quartet van Toots, werd in 2016 het 'Piano Trio' gevormd. Bart's mooie volle en zuivere klank, zijn solide en tevens subtiele baslijnen maakten hem tot de ideale partner in dit trio.

Deze formule geeft Philip de perfecte ondersteuning en vrijheid om zijn brede palet aan muziekstijlen te ontplooien, van die onweerstaanbare groovy rock sound tot de brede lyrische frasen waarin hij een meester is. Tevens laat Philip aan zijn muzikanten veel ruimte voor prachtige improvisaties. Het repertoire bestaat uit composities van Philip en Nicola evenals enkele van hun favoriete jazzstandards.

Philip Catherine (gitaar), Nicola Andrioli (piano), Bart De Nolf (bas)

- Plaats: CC Palethe, Jeugdlaan 2, Pelt

- Voorverkoop: 12€ via CC Palethe - klik op de knop Tickets Bestellen

- Op de concertavond aan de balie: 15€

- Aanvangsuur: 20.30 uur

CC Palethe - donderdag 10 maart 2022

Klanken tot in je diepste vezel

Als we het over Belgische artiesten hebben die in de internationale jazzscene tot ware monumenten uitgroeiden, dan komen de namen van Toots Thielemans en Philip Catherine ons onmiddellijk voor de geest. Toots kunnen we jammer genoeg nog maar enkel beluisteren via de talrijke opnames die hij maakte, maar voor Philip Catherine is het podium nog steeds de omgeving waarop hij graag vertoeft. Podiums die hij deelde met de allergrootste jazzlegendes. Charlie Mingus, Chet Baker, Dexter Gordon en Benny Goodman: Philip speelde met hen allemaal. Eind dit jaar mag hij 80 kaarsjes uitblazen en het is dan ook tof dat Pelt Jazz hem nog eens naar CC Palethe haalde.

Met Nicola Andreoli aan de piano en Bart De Nolf op staande bas, die gedurende jaren deel uitmaakte van Toots' kwartet, vormt Catherine het Piano Trio. Wat meteen duidelijk werd is het feit dat hij, alhoewel hij niet meer tot de jongste artiesten behoort, nog niets aan inleving, vakmanschap, virtuositeit en spelplezier heeft ingeboet. Terwijl hij lyrische klanken uit zijn Gibson toverde, beroerden zijn vingers met de grootste souplesse het volledige fretboard. Alhoewel hij een formidabele techniek heeft, bluft hij er niet mee. Liever overklast hij die met klanken die tot in je diepste vezel doordringen. Spelen gaat nog steeds moeiteloos, al kwam hij soms wat moeilijk uit zijn woorden. Philip zou Philip niet zijn als hij dit niet wist te counteren door een humoristische aanpak, rijkelijk gevuld met leuke anekdotes.

Het repertoire bestond uit eigen composities die hij aanvulde met tunes van Andreoli, alsook enkele jazzstandaards. Tussen zijn eigen werk ontdekte wij 'Seven Teas', dat hij inleidde met zijn voorliefde voor koffie en waarin Philip ruimte gaf aan zijn pianist voor een prachtige solopartij. Klassieker Cole Porters 'Let’s Do It' plaatste dan weer zijn bassist in de spots.

Zoals Philip het zelf aangaf, houdt hij zich verre van politiek. Maar de situatie van de bevolking in Oekraïne en het lijden van alle mensen waar ook ter wereld, deden hem toch besluiten om het eerste deel af te sluiten met een pakkende ode aan alle noodlijdenden.

Na een korte pauze startten Philip en Nicola als duo met een ode aan 'Janet' en dat zou niet het enige eerbetoon worden. Aan een goede vriendin werd aandacht geschonken in 'To Martine' en George Shearing werd geëerd in 'Hello George'. Pakkend was Philips introductie tot 'Letter From My Mother', waarin hij liet uitschijnen dat het leek alsof zijn moeder hem het nummer deed schrijven. Charlie Chaplin passeerde dan weer de revue via zijn compositie 'Smile', die Catherine op meesterlijke wijze uitvoerde.

Een avond met Philip Catherine doet je beseffen wat voor een grootmeester hij wel is. De hemelse klanken die hij uit zijn gitaar haalt, terwijl een solide ritmesectie hem perfect ondersteunt, zorgen voor kippenvelmomenten. Ondanks zijn immens talent trekt hij het laken niet volledig naar zich toe, maar geeft hij zijn muzikanten de nodige ruimte om te improviseren op topniveau.

Het was ons eerste concert na een lange coronaperiode, maar beter dan het Piano Trio had het onmogelijk kunnen zijn.

(Lambert Smits, 30.3.22)

Deze recensie verscheen ook op Keys And Chords

Deze recensie werd ook overgenomen op Draai om je oren

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.