© Cees van de Ven

donderdag 15 februari 2007
Philip Catherine Trio


Philip Catherine is na meer dan 40 jaar actief uitgegroeid tot een monument in de Belgische en Europese jazzscène. Hij speelde met grootheden als Charlie Mingus, Chet Baker, Dexter Gordon en Benny Goodman met wie hij ook opnamen maakte.

Ondanks deze status is Philip Catherine een bescheiden Brusselse jongen gebleven. Een gitaarspel dat soepel en swingend is en neigt naar klassieke muziek. In combinatie met zijn lyrische composities weet hij elk publiek te begeesteren.

En ook al is Catherine een snarenvirtuoos, toch pakt hij nooit uit met gratuite technische hoogstandjes. Liever concentreert hij zich op de puurheid van de klank, intensiteit van improvisaties en uiterst hecht samenspel met zijn muzikanten.

Vakmanschap, virtuositeit en emotie… dit is de ‘haute cuisine’ van de Belgische en Europese jazz!

Wie uit is op een uitzonderlijk hoog kippenvelgehalte mag deze ontmoeting met deze belangrijke jazzgitarist niet missen.


Philip Catherine (gitaar), Philippe Aerts (contrabas), Mimi Verderame (drums)

Philip Catherine Trio opent nieuw jazzpodium in Neerpelt

Gestrand in Beringen', klonk het door de GSM... Philip Catherine, gewapend met twee gitaren, met de trein afgezakt vanuit Brussel, had in Berchem, bij de overstap naar Neerpelt, voor het foute rijtuig gekozen, waardoor hij niet in Neerpelt maar in Beringen verzeilde. Het lot van een jazzlegende on the road. Om half zeven ter plekke, geen tijd voor koetjes en kalfjes voor de meester: een snelle soundcheck, een nog snellere hap om stipt half negen het podium van Dommelhof op te stappen voor een subliem concert.

Een zichtbaar vermoeide Philip Catherine, maar na de eerste noten van 'Letter From My Mother', een song van zijn prachtige cd 'Summer Night', waarmee hij het concert opende, leek alle vermoeidheid verdwenen en werd het nummer met de bezieling en de frisheid van een beginner gebracht. En het talrijke publiek liet het zich smaken!

De toon was meteen gezet, intimistische sfeervolle stukken werden afgewisseld met steviger werk, altijd boeiend en verrassend. Catherine heeft een eigen sound ontwikkeld, lyrisch en vol hartstocht, waarbij hij met zijn inventieve gitaarspel de grenzen van zijn instrument verkent. Zijn speelstijl is snel en virtuoos maar ook subtiel en beheerst en getuigt van vakmanschap, passie en speelplezier. Verbazend is ook hoe hij de moderne technologie op een harmonische manier in zijn werk integreert. Bijvoorbeeld in 'Gilles et Mirona', waarin hij via een opnamesysteem eerst de basismelodie speelde, om daarna te soleren rond deze melodielijn. "Tweemaal Catherine voor hetzelfde geld", zoals hij zelf aankondigde.

Verder genoot ik van volgende pareltjes: het opgewekte 'Circus', waarbij Catherine de melodie meeneuriede, het wondermooie melodieuze en met tempowisselingen gespeelde, aan zijn dochter opgedragen 'Janet', en 'All The Things You Are', waarin hij voluit ging en werd voortgestuwd door Philippe Aerts op contrabas en Mimi Verderane op drums, waarbij hij beiden ook voldoende ruimte liet om te soleren. Vrolijk en lichtvoetig was 'Merci Afrique', waarin het publiek op zijn uitnodiging inging om zijn gitaardeuntjes mee te zingen.

Het concert werd besloten met 'Francis’ Delight', een uitbundig nummer opgebouwd rond een stevige groove, waarmee de grootmeester menig rockgitarist met blozende kaken zou verbazen. Een mooier begin had JazzCase zich niet kunnen wensen. De toon is gezet en de artistieke lat van het JazzCase-project ligt hoog. Het begin van een  avontuurlijke jazzzwerftocht.

De ochtend na het concert, om half zeven op de trein naar mijn werkplek in Brussel, meen ik bij het opstappen op het perron in Neerpelt in de ochtendmist de gitaargrootmeester te ontwaren met aan elke hand een gitaar. Wanneer hij nadert blijkt het een vroege reiziger te zijn, met twee zware reiskoffers. Soms droomt men zijn eigen jazzmythen...

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.