© Cees van de Ven

donderdag 20 januari 2011
Sikeda


Sikeda, de naam van de nieuwe groep van pianist Jeroen van Vliet, komt voort uit een compositieopdracht die hij in 2008 kreeg van het North Sea Jazz Festival. Hij formeerde eerst de groep Sikeda en schreef vervolgens de muziek op het lijf van de muzikanten. Van Vliet, ‘een van de meest lyrische jazzpianisten van Nederland’ (de Volkskrant) en ‘meester van de nuance’ (Trouw), was jarenlang lid van het Paul van Kemenade Quartet en speelt Fender Rhodes in Eric Vloeimans’ Gatecrash, waarmee hij eerder bij JazzCase te gast was.

Met zijn nieuwe project Sikeda wilde hij uit zo veel mogelijk geluiden kunnen kiezen: cello, contrabas, drums, synthesizers, percussie en een lekkere batterij elektronica. Van Vliet gaat hierbij op zoek naar fragiliteit, die erg  meeslepend is, omdat hij zich vrijwel constant begeeft op de breekbare lijn die om kan slaan naar ultieme schoonheid. Dit alles is te horen op hun album ‘Thin Air’.

Bij Jeroen van Vliet is niets zoals het lijkt.


Jeroen van Vliet (piano/elektronica), Erwin Vann (saxen/elektronica), Afra Mussawisade (percussie/elektronica), Jörg Brinkmann (cello), Frans van der Hoeven (bas), Pascal Vermeer (drums).

Sikeda bracht avontuurlijke kwetsbaarheid

In januari was pianist Jeroen van Vliet met zijn groep Sikeda te gast in Dommelhof Neerpelt voor een JazzCase-concert. De band bracht tijdens dit optreden vrijwel de integrale uitvoering van 'Thin Air', de cd die in 2010 uitkwam en waarmee de groep heel wat bijval oogstte.

Maar wat is de relevantie van het uitschrijven van een recensie ruim vier maanden na het concert? En wat blijft er na die tijd nog over van de magie van het moment zelf? En wie in hemelsnaam zit er nog op te wachten? Vindt zo'n recensie überhaupt nog wel geïnteresseerde lezers? Een resem van vragen die me kwellen en verlammen bij het schrijven van de recensie. Tot ik 'Thin Air' opnieuw in mijn cd-lade schoof om al luisterend mijn notities te ontcijferen, de warme gloed en volle sfeer van het concert overdonderend op me toestroomde en ik toch de urgentie voelde om dit ervaren te verwoorden.

Een concert dat met 'Thin Air' uiterst sfeervol begon met een zweverig en ijl geluid, veroorzaakt door de echo en de elektronische vervorming van de instrumenten. Naadloos gleed het nummer over in het swingende en groovende 'Hide & Seek', met een mooie overgang door Jörg Brinkmann op cello, Erwin Vann op sax en de klassieke pianopartijen van Van Vliet naar een rustigere passage, wat voor magie zorgde.

Met Sikeda brengt Jeroen van Vliet met een klassieke bezetting van piano, cello en contrabas (aangevuld met uitgebreide percussie, synthesizers en elektronische geluiden) een mooi evenwicht van harmonisch en vloeiend uitgebalanceerde composities, die zowel invloeden uit jazz en klassiek als uit wereldmuziek bevatten.

Zoals in het Aziatische aanvoelende 'Al–Kirbah', een sterke compositie, vooral door de wondermooie sax- en cellolijnen rondom een uiterst subtiele percussie. 'Meander' kreeg een gelijkaardige benadering, waarbij de klagende cello in combinatie met de speelse percussie zorgden voor een speelse gipsy-achtige Balkanriff. Meer klassiek van opbouw waren 'Paint' en 'Mudra', twee nummers die geruisloos via Van Vliets subtiele pianospel in elkaar overvloeiden. Een wijds en traag openbloeiende melodie op piano en sax, die ook bevreemdend en mysterieus aanvoelde omwille van de knagende en klagende celloklanken. 

De dromerig subtiele ballade 'Muse' op piano en altsax nam aanzwellend naar het einde toe epische proporties aan, magistraal en groots. 'Marefa', met een glansrol voor Erwin Vann op sax, was meer jazzy en ook complexer van structuur. De kabbelende melodie op piano en het mooie vloeiende ritme op contrabas in 'Breeze' en de bescheiden maar zeer subtiele en functionele percussie boden ruimte aan Van Vliet, contrabassist Frans van der Hoeven, drummer Pascal Vermeer en percussionist Afra Mussawisade om beurtelings te soleren. Dit brede en rijke klankenpallet gaf het concert een vaart als een warme golfstroom. 

De slepende sax in de melancholische stadsblues 'City-buzz' tegen de achtergrond van een helse percussie en een piano in alle heftigheid gaven de hartslag van het drukke stadsleven perfect vorm. Ook 'Bring Me Home' kreeg een stevig swingende groove mee, waardoor het nummer bijna als een rocknummer klonk. Mooie pianopartijen, heerlijk subtiele percussie en brede uithalen op sax. Tot het nummer na een eerder lyrische passage op cello beukend en stampend door het dak schoot.

Sikeda gaat in Jeroen van Vliets avontuurlijke en kleurrijke composities constant op zoek naar kwetsbaarheid, wat vaak een wonderbaarlijke en magische frisheid oplevert. Een heerlijk concert en een schitterende cd.

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.