donderdag 15 januari 2015
Talking Cows


Talking Cows werd in het najaar van 2004 opgericht door pianist Robert Jan Vermeulen en saxofonist Frans Vermeerssen. Er was meer aan de hand dan twee muzikanten die elkaars spel waardeerden. Voordien hadden beiden nog nooit samengespeeld, en niet lang daarvoor bevonden zij zich aan de uiteinden van het spectrum van de Nederlandse jazz. Het idee werd geboren de verschillende achtergronden tot onderwerp van de muziek te maken in een nieuw op te richten kwartet. In Yonga Sun en Dion Nijland vonden ze de ideale ritmetandem: muzikanten met een open vizier, ervaring in uiteenlopende muzieksoorten en uiterst creatief.

Intussen, negen jaar verder, heeft Talking Cows drie cd's op haar naam staan, die alle lovend ontvangen zijn door pers en publiek. Hun laatste album 'Almost Human' (2012) laat horen hoe de groep zich tot een hecht, flexibel en origineel ensemble heeft weten te ontwikkelen. De aanvankelijk nog wat gescheiden stijlelementen (met als uitersten de vrije klankexploraties en de traditionele jazz) zijn samengesmolten tot een nieuwe blend. De composities van Vermeerssen en Vermeulen putten nog steeds uit de rijke jazztraditie, gaande van blues, rythm changes, Ellington en impro tot funk.


Frans Vermeerssen (tenorsax), Robert Jan Vermeulen (piano), Dion Nijland (bas), Yonga Sun (drums).

Jazz als metafoor

Jazzmuziek als metafoor gebruiken om te laten zien hoe vrije meningsuiting in de praktijk werkt. Het is nog niet zo gek in deze tijd van groeiende radicalisering. Musici, vooral bij vrije improvisatie, moeten respect hebben voor elkaars geluid en stijl, elkaar de ruimte geven om te musiceren. En de luisteraar? De luisteraar stelt zich open voor nieuwe klanken, ook als die niet direct passen binnen zijn smaak. Naar sommige muziek moet je leren luisteren! Het was dan ook niet meer dan terecht dat JazzCase-programmeur Cees van de Ven deze vergelijking trok bij de opening van het nieuwe jaar. En het was tevens een goede inleiding op het concert van Talking Cows.

Niet alleen omdat Talking Cows op een boeiende manier de meer harmonieuze jazz combineert met vrije improvisatie, maar ook omdat het kwartet deze avond met een vervanger speelde. Drummer Yonga Sun was net vader geworden en had daarom Michael Vatcher gevraagd voor hem in te vallen. Nu zijn deze musici geen van allen onbekenden van elkaar, maar het blijft lastig om als hecht trio zomaar ineens met een andere drummer te werken. Het duurde dan ook wel even voor het kwartet echt op gang kwam. De hoogtepunten zaten in de tweede set, culminerend in 'For Dewey', een ode aan saxofonist Dewey Redman, onder andere actief in het begin van de jaren zeventig in het American Quartet van Keith Jarrett.

'For Dewey' startte met een sfeervol duet tussen bassist Dion Nijland en Michael Vatcher. De zangerige bastoon werd door Vatcher louter ondersteund met de bekkens. Frans Vermeerssen sloot aan met een strak geblazen melodie op zijn tenorsax, begeleid door staccato pianospel van Robert Vermeulen. Verderop in het nummer zorgde de combinatie sax–drums voor een kolkende en zinderende maalstroom van klanken. De vonken spatten ervan af! Vatcher was hier volledig op zijn plaats. Het hierop volgende 'Everybody’s Blues' was weliswaar heel anders van karakter, maar stond eveneens als een huis. Nijland stond, al slappend, duidelijk te genieten van de vette blues die hij produceerde. En Vermeerssen liet hier een krachtige monoloog van weemoed horen in een intense en gevoelige solo, die aan alle kanten schuurde en knarstte. Ook de notenregen van Vermeulen raakte hier. Intens en vol pathetiek.

Humoristisch was de toegift 'Two Guys And A Beer'. Vormgegeven in een slepende, laid-back stijl van musiceren. Echt een niets-aan-de-hand nummer, passend bij de titel. En mooi op zijn plek aan het eind van dit concert: op naar het bier!

(Ben Taffijn)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven. En hier  vind je de foto's van de soundcheck.