© Cees van de Ven

donderdag 19 november 2015
Warped Dreamer


Teun Verbruggen laat zich graag verrassen door samenwerking met eigenzinnige muzikanten. Musici die hem inspireren, omdat zij zichzelf herontdekken en steeds vernieuwen.

Warped Dreamer haalt zijn naam van een compositie van Othin Spake en deelt daar ook zijn grillige, mysterieuze grootstad-atmosfeer mee. Tegelijkertijd is dit project een droombezetting die twee Belgische kleppers (drummer Teun Verbruggen en toetsenist Jozef Dumoulin) en twee vooraanstaande Noren (gitarist Stian Westerhus en trompettist Arve Henriksen) samenbrengt.

Vrije improvisatie, jazzrestanten en elektronica vinden elkaar in een organisch vloeiend bricolage, die zowel hint naar de noordelijke weidsheid als naar een complexe innerlijke kaart, waarbij de luisteraar gegidst wordt langs labyrintische vergezichten, fijnmazige texturen en spontane interacties. Nu eens met knetterende of kolkende geluidsmuren, dan weer via claustrofobische fluisteringen.

Warped Dreamer kijkt resoluut naar de toekomst, op een manier die de vraag of er binnen of buiten de lijnen gekleurd wordt overbodig maakt. De lijnen worden voortdurend gemanipuleerd. Op deze novemberavond zou de wind binnen bij JazzCase wel eens hard kunnen gaan blazen! Wie van topimprovisatie houdt, komt zeker aan zijn trekken.


Arve Henriksen (trompet), Stian Westerhus (gitaar), Jozef Dumoulin (keyboards), Teun Verbruggen (drums).

Meditatie meets metal

Weinig kwartetten - collega Obbens wees er reeds op in het concert dat Warped Dreamer in januari van dit jaar gaf in het Tilburgse Paradox - weten de luisteraar op zo'n diverse manieren te beroeren als dit kwartet, onder leiding van slagwerker Teun Verbruggen. Samen met landgenoot Jozef Dumoulin en de Noren Arve Henriksen en Stian Westerhus zette hij ook hier in Jazzcase de boel weer op stelten.

Een podium - bezaaid met snoeren en stekkerdozen, vooral in de buurt van Dumoulin - beloofde al het een en ander aan het begin van het concert. Waargemaakt wordt het echter pas als de eerste klanken klinken. Klanken aan het rustige uiterste van het spectrum, ijl en poëtisch door Henriksen geblazen op trompet, verstilde improvisatie, tot Dumoulin het welletjes vindt en chaos begint te creëren. Met klanken die direct uit de onderwereld afkomstig lijken, maar die hij onttrekt aan zijn Fender Rhodes en hierop gestapelde kastjes. Voor Verbruggen het signaal om zijn opgekropte energie de vrijheid te geven met snoeihard slagwerk. Tot ook hier de rust wederkeert en Henriksen zijn zachte hoge stem kan inzetten om een bijna cerebraal moment te creëren.

Arve Henriksen is een fascinerende muzikant, die precies weet hoe hij zijn trompet (zowel in normaal als piccolo formaat) wil laten klinken. Hij heeft een 100% sluitende controle over zijn instrument en gebruikt ook verschillende microfoons, waarmee hij de trompet naar believen kan samplen, om dat later weer in het klankbeeld te voegen, al dan niet vervormd. Daarnaast weet hij de luisteraar te biologeren als hij zijn trompet bespeelt met een toonvorming van een fluit, zo fijnzinnig en zacht.

Stian Westerhus in JazzCase Dommelhof (foto: Cees van de Ven)Stian Westerhus is als gitarist ronduit verbijsterend. Hij verstaat de kunst om 'mooi' te spelen, waarbij hij de strijkstok aanwendt voor wijdse soundscapes. Maar net zo gemakkelijk smijt hij heftige power chords in het klankbeeld, waardoor hij een welhaast industrial draai geeft aan de muziek. Mochten de heren van de New Yorkse experimentele noiserockformatie Swans ooit nog een nieuw bandlid nodig hebben, dan is Westerhus wat ons betreft kandidaat nummer één.

Jozef Dumoulin is een man van vele gezichten, die allemaal even boeiend zijn. Als pianist kan hij prachtig verstild spelen (zoals hij laat horen in het Narcissus Quartet), maar kan op zijn Fender door de veelheid aan vervormings- en effectapparatuur en verbindingen zowat elke gewenste klank oproepen, van ielig hoog via gitaristisch gruis naar bass-heavy drones. Zijn spel dompelt je onder in een maalstroom, waaruit ontsnappen soms onmogelijk lijkt, maar dankzij plotse en onverwachte wendingen is er telkens toch redding.

Teun Verbruggen houdt de proceedings van achter zijn kit scherp in de gaten en antwoordt immer met passend en empathisch drumwerk; hij weet precies wat op welk moment gevraagd wordt. Van intens drummend naar subtiel percussief inkleurend: het hoort allemaal tot zijn muzikale vocabulaire. Waarbij hij niet alleen zijn drumstel gebruikt, maar ook een laptop, waarmee hij zijn mogelijkheden in potentie exponentieel uitbreidt. Het kwartet neemt het publiek in Dommelhof mee in een achtbaan en herhaalt dit procedé keer op keer. In de rustige momenten ademloosheid scheppend, de karretjes omhoog trekkend. Om dan, op het hoogste punt, ons luisteraars in duizelingwekkende vaart naar beneden te laten suizen. Met heftige solo's van Westerhus, gruizige intermezzo's op conto van Dumoulin, gesamplede interventies van Henriksen en het eerder genoemde krachtige, maar zeer ritmische slagwerk van Verbruggen. Meditatie meets metal, met andere woorden.

(Ben Taffijn & Maarten van de Ven)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.