© Cees van de Ven

Yuri Honing Acoustic Quartet

Tenorsaxofonist Yuri Honing staat al jaren aan de internationale top. Hij is een veelzijdig artiest die naast muziek ook bezig is met literatuur en beeldende kunst. Zijn muziek reikt ver over de grenzen van jazz heen met niet alleen invloeden uit de popmuziek, maar ook uit de klassieke en oude muziek. Yuri Honing stelt ook duidelijk dat hij zelden naar jazz luistert maar vooral naar klassieke en popmuziek. In een gesprek na afloop van het concert vertrouwde hij me toe dat er het afgelopen jaar vier meesterwerken zijn uitgebracht die hem inspireerden waaronder ‘Skeleton tree’ van Nick Cave, ‘Blackstar’ van David Bowie en ‘You Want it Darker’ van Leonard Chen.

In JazzCase bracht hij werk uit ‘Desire’ en nieuw werk dat later dit jaar zal verschijnen op het album Goldbrunn. De betekenis van het woord Goldbrunn is in geen woordenboek terug te vinden en heeft naar mijn gevoel een wat Wagneriaanse geladenheid. Met zijn acoustique quartet bestaande uit Wolfert Brederode op piano, Joost Lijbaart op drums en Gulli Gudmundsson op bas zette hij een subliem concert neer.

De krachtige korte eerste set, opgebouwd uit twee nieuwe nummers bestemd voor Goldbrunn en twee nummers uit Desire, nam je mee in zijn magisch weemoedige wereld. Een wereld vol filmische wegdromerige scapes maar ook vaak met een dreigende ondertoon.

De nieuwe nummers hebben nog geen titel en worden voorlopig Goldbrunn1, 2 en zo verder genoemd. Zowel de nummers van Desire als de nieuwe, ademen dezelfde sfeer van een universeel menselijk verlangen uit dat door de muziek heen zindert en via die taal heel sterk binnenkomt.

Sterk is de ingehouden spanning in ‘Messenger’ dat wordt opgebouwd door de sublieme percussie van Joost Lijbaart en de subtiele bas van Gulli Gudmundsson. Eenzelfde onheilspellende en onderhuidse spanning die je ook terug vindt in de muziek van Nick Cave. Met ‘Desire’ werd de eerste set afgesloten. De melancholische weemoed die van het nummer uitgaat, verklankt een onbeschrijflijk verlangen.

De tweede set opende met ‘Mina Daiski‘ wat zoveel betekent als ‘ik hou van je’ maar dan in het Japans, een wijds nummer met een onderkoeld ritme en met zachte en brede uithalen op sax en sterke drumpartijen.

Beklijvend en aangrijpend was ‘Lasciate Mi Morire’, een vrije interpretatie van de aria uit opera Ariane van Claudio Monteverdi, een renaissance madrigaal verwijzend naar een doodsverlangen. ‘Laat mij sterven’ een verlangen naar de dood maar waarvan ook een zekere geladen rust en overgave uit ging. Ingetogen, sober en uitgekleed tot de essentie.

Opmerkelijk is Yuri ’s fascinatie voor de dood. Zowel David Bowie als Leonard Cohen maakten hun album kort voor hun overlijden en in Skeleton Tree worstelt Nick Cave met het overlijden van zijn zoontje. Maar ook het mooie gedicht ’Ons hart’ op de binnenhoes van ‘Desire’ van de hand van Joost Zwaegerman verwijst naar een doodsverlangen.

Met de melancholische ballad ‘After All’, een nummer van David Bowie uit 1972 werd de tweede set afgesloten.

Een concert doordrongen van een melancholisch en weemoedig verlangen in de meest ruime betekenis van het woord. Mooie melodieuze nummers met een knagende ondertoon werden afgewisseld met meer speelse nieuwe nummers, die op het album dat in het najaar verschijnt, zullen worden opgenomen. Het perfecte samenspel van tenorsax, piano, percussie en bas maakten van dit concert wel het mooiste van wat we in de afgelopen 10 jaar in JazzCase zagen.

(Robert Kinable)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.