© Cees van de Ven

Kamermuziekensemble met veel rocknoten op zijn zang

JazzCase biedt een paar keer per jaar een artiest of groep een residentie aan. De muzikanten krijgen een aantal dagen de tijd om te repeteren en opnames te maken. Een slotconcert besluit de residentie. De Noorse groep BMX kon hun driedaagse concertreeks in België dus rustig voorbereiden. Tijdens hun verblijf in Dommelhof componeerden ze een aantal nieuwe stukken, die meteen een wereldpremière kregen. Niet dat alles strak uitgeschreven was. De composities boden voldoende ruimte voor groepsinteractie, maar muzikanten zijn nu eenmaal benieuwd of wat werkt op een repetitie ook overeind blijft staan voor een publiek.

Het DNA van de muziek van BMX ligt zeker in de jazz, maar dan vooral jazz die verschillende richtingen kan uitwaaieren en waarbij een improvisatie spankracht geeft aan de compositie en omgekeerd. De groep ontstond tien jaar terug, toen drummer Øyvind Skarbø aan twee van zijn leerkrachten vroeg om iets te doen met een bezetting zoals deze van het iconische Paul Motian/Bill Frisell/Joe Lovano Trio. Bergen in Noorwegen is New York niet en die andere muzikale geografie laat de muziek dan ook anders klinken dan hun illustere voorbeelden.

De nummers varieerden van intimistische mijmeringen, die gevarieerd werden ingekleurd, maar evengoed stuurde gitarist Thomas T. Dahl het richting rock. In een compositie van de IJslandse gitarist Hilmar Jensson neigde het zelfs naar garagerock. In de rustige passages werd met gevoel voor detail gemusiceerd en viel op hoe genuanceerd Skarbø drumde en roffelde. Maar de drummer gaf ook voldoende power als het nodig was. Saxofonist Njål Ølnes liet in een tweetal nummers zijn tenorsax klinken als een tárogató of een of ander obscuur rietblaasinstrument, waardoor de muziek als ontwortelde folk klonk. Ondanks het feit dat er uit verschillende genres geput werd, wist BMX in het concert een eigen lijn aan te houden en bleven ze ver van gekunsteld eclectisch patchwork.

De muzikanten zaten allen neer en gezien de sfeer van sommige stukken gaf BMX de indruk een hedendaags kamermuziekensemble te zijn, zoals in het impressionistisch klankschilderij dat uitmondde in 'Jesus Maria' van Carla Bley, wier composities plots overal lijken op te duiken. Na dit Bley-nummer kwam een twist met een verre echo van Chubby Checker, waarna een blues als bisnummer het concert besloot. Sommige kamermuziekensembles hebben verdacht veel rocknoten op hun zang. Mocht je BMX ergens aangekondigd zien staan, toch maar eens gaan luisteren...

(Iwein Van Malderen)

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.