donderdag 20 december 2007
Zapp String Quartet


Zapp staat bekend als het meest wervelende en hardst groovende strijkkwartet van Nederland. Het heeft zich toegelegd op het spelen van geïmproviseerde muziek, jazz, rock, wereldmuziek, klassieke muziek en wat de heren verder ook maar interessant vinden. Zapp swingt, verleidt, ontroert en prikkelt. Het repertoire, vaak van eigen hand, wordt met aanstekelijke energie gespeeld. Met het project ‘Passaggio’ is het Zapp String Quartet een spannende weg ingeslagen. Componisten uit de Nederlandse jazz en geïmproviseerde muziek als Ernst Reijseger, Martin Fondse, Arend Niks en Guus Janssen schreven nieuwe, op Zapp toegespitste composities. De gelijknamige cd werd lovend ontvangen en de tournee was een groot succes. In JazzCase brengt Zapp ‘Jumping the Rocky Mountains’.


Jasper le Clercq (viool), Friedmar Hitzer (viool), Oene van Geel (altviool) en Emile Visser (cello).

Ja, dit is ook jazz!

Het Zapp String Quartet met Jasper le Clercq en Friedmar Hitzer op viool, Oene van Geel op altviool en Emile Visser op cello mag dan wel een kwartet met een atypische jazzbezetting zijn, wat ze brachten was wel degelijk jazz maar eigenlijk veel meer dan jazz alleen. Zappend van de ene stijl en stemming naar de andere integreren ze moeiteloos invloeden uit rock, wereldmuziek en folk. Deze avond bracht Zapp voornamelijk werk van hun nieuwe, in maart uit te komen cd 'Jumping The Rocky Mountains'.

Hoewel je een strijkkwartet spontaan associeert met klassieke muziek, waren in de muzikale aanpak van Zapp de typische stijlelementen van jazz overduidelijk aanwezig, zoals improvisatie, interactie tussen de muzikanten en bovenal swing. Deze andere invulling van het traditionele repertoire van een strijkensemble was een boeiende ervaring, die verfrissend overkwam omwille van de originaliteit, het enthousiasme en de speelse en soms spetterende benadering.

Het erg ritmische 'Peculiar' van John Scofield was opgebouwd rond een stevige groove en werd aangedreven door cellist Visser. Later op de avond kwam met 'Bluesy' nog meer werk van Scofield aan bod, maar ook werk van Mark Feldman, Brent Fischer en eigen composities. 'Unseen Variation' was dan weer weemoedig, romantisch en doorspekt met Aziatische invloeden. Erg gevoelige muziek die bij gesloten ogen filmische beelden opriep.

Het bizarre en ook moeilijk gestructureerde 'Gita Minor' van de hand van Mike Keneally, die tot Frank Zappa's excentrieke Mothers Of Invention behoorde, zat vol tempowisselingen, onrustig en soms schreeuwerig. Maar wel boeiend om progressieve rock op strijkers te beleven. Hetzelfde gold voor het bebopnummer 'La Blues', dat door Gene DiNovi oorspronkelijk voor een saxofoonkwartet geschreven was. Bebop en Charlie Parker op strijkers, een ongewoon maar wel mooi klankenpallet.

Pareltje van de avond was het wondermooie en speelse 'Picasso & Luv', waarbij relaxed rond een stevige beat gemusiceerd werd met spetterende passages, aanzwellend naar een climax. Genieten was het ook van het magistrale 'Undiscoverd Rainforest' en het dwingende 'De Hamer', opgebouwd rond een hamerende groove. Leuk was ook de pop-rock benadering van een nummer van Mark Feldman, met opvallend cellospel van Visser, en Le Clercq, Hitzer en Van Geel, die hun violen virtuoos als gitaren betokkelden.

Al bij al een uiterst boeiend concert. Misschien dan wel aan de periferie van jazz, maar wel degelijk muziek, waarbij elk jazzliefhebber met een open mind ongetwijfeld met volle teugen van genoten heeft. En uiteindelijk: who cares of dit nu al dan niet jazz is? Belangrijk is dat er constant op een hoog niveau gemusiceerd werd en dat ook een strijkerbenadering avontuurlijk, verfrissend en verrassend blijkt te zijn.

(Robert Kinable)

Klik hier voor een fotoverslag van Cees van de Ven.